Kuna domowa – Martes foina
Kuna domowa, tak jak leśna, jest poszukiwana dla futra. Poza Wyspami Brytyjskimi i Skandynawią kuna domowa bytuje w całej Europie, jak również na wyspach Morza Śródziemnego, w Azji Mniejszej i Azji Środkowej. Z wyglądu przypomina kunę leśną, różni się od niej tylko szczegółami: tułów i łapy ma krótsze, jest bardziej krępa i masywna (1). Jej kasztanowe futro nie ma dokładnie takiego samego odcienia. Plama pod szyją jest biała, ale większa i nie kończy się ostro jak u kuny leśnej (2), ale podchodzi aż do przednich kończyn (3). Oprócz tego u kuny domowej (4), w przeciwieństwie do kuny leśnej (5), poduszeczki łap nie są owłosione, a gładkie i elastyczne. Widać to dokładnie na tropach na śniegu lub błocie. Pięciopalcowy odcisk łapy kuny leśnej jest rozmazany, kuny domowej — bardzo wyraźny. Obydwa kunowate różnią się oprócz tego długością ogona: ogon kuny domowej (4) jest krótszy niż u kuny leśnej (5). Wreszcie, kuna domowa i kuna leśna nie żyją w tym samym biotopie. Kuna leśna woli tereny zadrzewione, podczas gdy kuna domowa trzyma się w pobliżu siedzib ludzkich, które być może przypominają jej skały będące jej ulubionym środowiskiem.
Kuna domowa żywi się tak samo jak kuna leśna. Poluje na ptaki i małe kręgowce uzupełniając pokarm mięsny owadami, jajami i jagodami. Istnieją jednakże różnice w składzie pokarmu: kuna domowa zjada przede wszystkim zwierzęta, które łowi na skalistych zboczach i na podwórkach. Eliminuje wprawdzie dużo małych gryzoni, jak myszy polne i leśne, ale może także powodować niemałe szkody wśród drobiu i w hodowlach zwierzyny pierzastej. Kuna domowa rozmnaża się w taki sam sposób jak kuna leśna. Zapłodnione komórki jajowe dopiero po pewnym czasie przechodzą dalszy rozwój, tak że zarodek zaczyna się rozwijać w macicy dopiero pod koniec roku. Gatunek chroniony.
