Róża wielokwiatowa — Rosa multiflora Thunb. W ostatnim czasie zdobyła sobie dużą popularność i znalazła szerokie zastosowanie. Podobnie jak róża dzika — występuje w rozlicznych typach, często bardzo zróżnicowanych co do siły wzrostu, wytrzymałości na mróz i długowieczności. Ta właśnie obfitość form sprawiła, że przez długi okres róża wielokwiatowa była niedoceniana; często natrafiano na typy mało wartościowe (może nawet na siewki róż pnących) i szybko o niej zapomniano. Początki jej kariery jako podkładki sięgają lat siedemdziesiątych ubiegłego stulecia; była już wówczas stosowana w niektórych szkółkach niemieckich, ale prawdopodobnie w typach niezbyt wartościowych, skoro opinie o niej z tego okresu są bardzo powściągliwe. Wkrótce jednak musiano natrafić na cenne formy róży wielokwiatowej, gdyż już przed pierwszą wojną światową żywo się nią w środkowej Europie interesowano. W latach dwudziestych była już R. multiflora z powodzeniem stosowana w szerokim zakresie w wielu szkółkach niemieckich i luksemburskich i uważana za doskonałą podkładkę pod róże bukietowe i pnące, z którymi jest blisko spokrewniona. Róże tych ras rosną na niej silniej niż na róży dzikiej, mają bardzo obfity i płytki system korzeniowy, kwitną nie gorzej niż na R. canina i zadowalają się skromniejszymi warunkami glebowymi; mają natomiast większe wymagania co do wilgotności.
Wielu wybitnych fachowców (Tantau, Kordes, Rathlef, Kache, Kriissmann) wyraźnie wskazuje, że R. multiflora powinna być stosowana jedynie pod róże pokrewne sobie, a więc bukietowe i pnące, dla których jest lepszą podkładką niż róża dzika. Przestrzegają zaś przed stosowaniem jej pod róże wielkokwiatowe, dla których nie jest podkładką pełnowartościową, gdyż okulizowane na niej krzewy żyją krótko i wydają słabiej zabarwione kwiaty, zwłaszcza w okresie suszy. Zastrzeżenie to znalazło swój wyraz w oficjalnym zaleceniu zachodnioniemieckiego Związku Szkółek (Bund Deutscher Baumschulen), które nakazuje, aby róże wielkokwiatowe okulizowane na R. multiflora miały wyraźne oznaczenie co do podkładki, gdyż mają one wartość ograniczoną.
Większa siła wzrostu niż róży dzikiej, znacznie wyższa wydajność w uprawie na kwiat cięty oraz płytki i obfity system korzeniowy — a więc walory wyjątkowo cenne — skłaniają niektórych naszych producentów do próbnego stosowania jej pod odmiany mieszańców herbatnich w uprawie szklarniowej. Ograniczona żywotność nie jest w tej uprawie tak dużą wadą jak w uprawie gruntowej, gdyż ze względów ekonomicznych produkcja pod szkłem musi być nastawiona na silną i szybką (około 5 lat) eksploatację krzewów. Także słabsze zabarwienie większej roli tutaj nie odgrywa. Wyszukanie zatem typów róży wielokwiatowej o bujnym, zdrowym wzroście, dobrze „współżyjących” z mieszańcami herbatnimi przez okres co najmniej 5 lat, może mieć dla intensyfikacji upraw szklarniowych poważne znaczenie.
Nie kwestionowana jest natomiast wartość R. multiflora jako podkładki pod róże bukietowe uprawiane pod szkłem. Zwłaszcza dotyczy to uprawy doniczkowej, przy której zastosowanie tej podkładki umożliwia w razie konieczności bardzo wydatne skrócenie okresu przygotowania krzewów do pędzenia. Przydatność do uprawy doniczkowej jest też związana z obfitym, lecz płytkim systemem korzeniowym tej róży.
