Rabaty wysokie.
Wysokie rabaty mają wiele zalet. Nawet niewielkie podwyższenie sprawia, że gleba staje się bardziej przepuszczalna, wiosną szybciej się nagrzewa i poprawia się struktura jej wierzchniej warstwy. Łatwiejszy jest też dostęp ze ścieżki do takiej rabaty – pielęgnując ją, nie trzeba stąpać ostrożnie między roślinami. Rabaty można wznieść nawet do 30-60 cm ponad poziom terenu, co pozwala uprawiać je bez pochylania się lub nawet z wózka inwalidzkiego.
Wysokie rabaty nadają się idealnie na uprawę roślin ozdobnych, które wymagają odmiennych warunków glebowych niż reszta uprawianych roślin. Można je zakładać np. dla roślin preferujących kwaśne podłoże w ogrodach o zasadowym odczynie gleby. Jeśli obrzeża podwyższonych rabat są odpowiednio szerokie, mogą pełnić nawet funkcję siedzisk – wystarczy wyłożyć je drewnem lub cegłami. Rabaty wysokie zwykle mają kształt prostokąta lub kwadratu. Można je także ciekawie łączyć, tworząc np. układ tarasowy. Jeśli obrzeża murujemy z cegieł, powinny być zabezpieczone od środka lepikiem bitumicznym lub wyłożone specjalną folią, a także wyposażone w małe otwory u dołu, umożliwiające odpływ nadmiaru wody.
Podwyższone warzywniki mają zazwyczaj kształt wąskich, ale długich prostokątów. T&ka forma ułatwia dostęp do roślin. Długość zagonów nie powinna jednak przekraczać 3 m, gdyż wiele osób zachęca to do ścinania narożników. Ziemię przekopujemy tylko raz, w momencie zakładania podwyższonego warzywnika, i wtedy usuwamy chwasty wieloletnie. Podwyższone warzywniki możemy wznosić na dowolną wysokość, zwykle jest to 20 do 30 cm. Łatwym sposobem konstrukcji takiego warzywnika jest zastosowanie odpowiednio zaimpregnowanych desek, które możemy dodatkowo pomalować na kolor harmonizujący z otoczeniem. Deski wystarczy przykręcić do słupków wbitych w narożnikach i wzdłuż krawędzi warzywnika w odstępie nie mniejszym niż 60 cm. W wypadku wyższych konstrukcji stosujemy deski o przekroju 10 x 5 cm i słupki 10 x 10 cm. Te ostatnie wkopujemy wówczas na głębokość równą jednej trzeciej ich wysokości lub osadzamy w betonie, albo w stalowych kotwach wbitych w ziemię.
Wytyczamy kształt warzywnika, korzystając z zasady trójkąta egipskiego, a następnie wybieramy ziemię na głębokość szpadla. Na dnie układamy warstwę gruzu, pełniącą rolę drenażu, a następnie całość wyścielamy agrowłókniną, zakładając ją także na brzeg wykopu. Na lekkich, przepuszczalnych glebach drenaż nie jest konieczny. Wystarczy pozostawić niewielką szczelinę pomiędzy deskami a podłożem.
Na agrowłókninie warstwami rozkładamy podłoże przeznaczone do uprawy warzyw, wysiewając nasiona rośliny, dopiero kiedy osiądzie.
Na warzywnikach podwyższonych rośliny sadzimy lub siejemy raczej w grupach niż w rzędach. Dzięki temu efektywniej wykorzystujemy powierzchnię i ograniczamy konieczność odchwaszczania. Kiedy warzywa rozwiną już liście tworzące zwartą masę, rozwój chwastów osłabnie. Ścieżki pomiędzy warzywnikami powinny mieć szerokość umożliwiającą swobodne poruszanie się z taczką.
