Silne wiatry mają niszczący wpływ na rośliny, łamią ich gałęzie, przewracają, naruszają system korzeniowy i przesuszają liście. Rośliny oddają wodę przez liście i w normalnych warunkach jej zasób, który uległ wyparowaniu, uzupełniany jest przez taką samą ilość wody pobieraną przez system korzeniowy. Wiatr sprawia, że parowanie się wzmaga, a korzenie nie są w stanie pobrać wystarczającej ilości wody, by uzupełnić zwiększony ubytek. Niektóre rośliny wykształciły cechy, które pozwoliły przystosować się do tej niekorzystnej sytuacji. Zaliczamy do nich: skórzaste liście pokryte woskowym nalotem, włoski chroniące przed nadmiernym nasłonecznieniem, a przede wszystkim zmniejszoną powierzchnię liści (np. u kaktusów są one zredukowane do cierni). Roślina wytwarzająca małe liście stawia podczas wiatru mniejszy opór i ogólnie lepiej znosi zarówno wiatry, jak i susze niż roślina o liściach dużych i płaskich. Silny wiatr ma także wpływ na zapylanie roślin przez owady. Podczas intensywnych wiatrów owady zapylające niechętnie wzbijają się w powietrze, przez co drzewa owocowe, np. grusza, jabłoń czy śliwa, uprawiane na otwartym terenie, zawiązują zdecydowanie mniej owoców.
Osłony przeciwwietrzne
Żywopłoty będące naturalną osłoną przed wiatrem – w przeciwieństwie do sztucznych pełnych ogrodzeń, które tylko zmieniają jego kierunek na pewnym odcinku – przede wszystkim „filtrują” wiatr. Funkcje osłonowe dobrze spełniają także ażurowe ogrodzenia. Niezwykle skuteczne, a przy tym pełne naturalnego uroku są wiklinowe płotki, zwłaszcza jeśli zamontuje się je w taki sposób, że można je dowolnie przestawiać, osłaniając przed wiatrem np. nowe rośliny do czasu, aż się ukorzenią. Silny wiatr może bowiem zwyczajnie wyrwać młode rośliny z korzeniami. Jeszcze innym rozwiązaniem, chociaż niesatysfakcjonującym estetów, mogą być elastyczne siatki przymocowane do wbitych w ziemię palików. Stosując osłony przeciwwietrzne, pamiętajmy, że 40% ich powierzchni powinny stanowić otwory umożliwiające swobodny przepływ powietrza. Osłona o wysokości 1,2 m będzie stanowić zabezpieczenie odcinka o długości niemal 20-krotnie przekraczającej jej wysokość. Dalej wiatr ponownie przybierze na sile. Aby skutecznie osłabić prawdziwie porywiste wiatry, konieczne może się okazać zastosowanie kilku osłon, ustawionych jedna za drugą.
Rośliny odporne na wiatr:
Klon polny (Acer campestre)
Brzoza Ermana (Betula ermanii)
Cyprysik nutkajski (Chamaecyparis nootkatensis)
Głóg jednoszyjkowy (Crataegus monogyna) odm. Stricta albo głóg Lavalle (C. x lavallei)
Trzmielina japońska (Euonymus japonicus)
Ostrokrzew kolczasty (llex aquifolium)
Złotokap Waterera (Labumum watererf)
Modrzew europejski (Larix decidua)
Sosna górska (Pinus mugo)
Jaśminowiec (Philadelphus)
Salix exigua
Jarząb mączny (Sorbus aria) odm. Lutescens
Jarząb kaszmirski
Żywotnik olbrzymi (Thuja plicata)
Lipa drobnolistna (Tilia cordata)
Kalina koralowa odm. źółtoowocowa (Viburnum opulus Xanthocarpum)
Kalina wawrzynowata (Viburnum tinus) odm. Gwenllian
