Na zakończenie trzeba wspomnieć o tarasie. Według encyklopedii jest to nasyp ziemny, umocniony podmurówką, albo rodzaj balkonu na podporach, ewentualnie otoczona balustradą pozioma płaszczyzna dachu. Tarasy, bogato stosowane w architekturze pałacowej, zaczęły zanikać w budownictwie miejskim. Można je jeszcze spotkać w nielicznych domach okresu międzywojennego, głównie jako tarasy dachowe.
Obecnie tarasy projektuje się w budynkach hotelowych, domach wypoczynkowych i kawiarniach. Najczęściej jednak są ważnym elementem funkcjonalnym i dekoracyjnym domów jednorodzinnych, głównie jako tarasy przyziemne, bezpośrednio łączące budynek mieszkalny z ogrodem. Tarasy stwarzają największe możliwości bogatego stosowania kwiatów, roślin ozdobnych i krzewów.
Tarasy, w porównaniu z balkonami i loggiami, są formą o wiele większą, stwarzając szerokie możliwości wygodnego ich zagospodarowania dla celów rekreacyjnych. Taras jest przedłużeniem mieszkania, łącznikiem z bogatą zielenią otaczającego dom ogródka. Tarasy są głównie przywilejem domów jednorodzinnych, Willi. Zależnie od wielkości domu i jego rozwiązania występują tarasy dolne związane z parterem, wybiegające w ogród, tarasy na poziomie pierwszego piętra i tarasy typu „dachowego” nad ostatnim przykrywającym dom stropem.
W starym budownictwie, w tzw. kamienicach, można spotkać duże tarasy nad ostatnią kondygnacją. Nowe, masowe budownictwo mieszkaniowe w większości unika stosowania tarasów. Tylko w budynkach hotelowych, sanatoriach i domach wczasowych tarasy bywają elementem dominującym. Szczególnie funkcjonalnie ważny jest taras przy projektowaniu żłobków i przedszkoli. Historia tarasów jest tak długa, jak historia architektury. Szczególnie bogate były rozwiązania tarasów pałacowych. Obecnie, w okresie wzmożonego budownictwa indywidualnego, taras uzyskał szczególną wartość użytkową i stał się niemal podstawowym składnikiem każdego nowo wznoszonego domu jednorodzinnego.
