Rosa canina, typ Pfander. Jest to najmłodszy ze znanych typów róży dzikiej, którego szybka kariera skłania do zwrócenia nań szczególnej uwagi. Wyselekcjonował go Pfander w Wirtembergii i oddał do produkcji w ostatnich latach przed wojną. Pierwsze, obiecujące wzmianki pochodzą z 1940 r. (Rathlef). W ciągu najbliższych 20 lat podkładka ta tak szybko się rozpowszechniła, że obecnie należy na terenie RFN do najchętniej sadzonych obok R. canina Inermis.
Typ ten został już sprowadzony do kraju. Na podstawie dotychczasowych obserwacji można chwalić jego nadzwyczaj silny wzrost, czym wyróżnia się zdecydowanie od innych, i ganić silną kolczastość oraz pewną podatność na mączniak. Ze względu na silny wzrost może być z powodzeniem stosowana jako podkładka pod róże pienne. Najlepsze wyniki daje na glebach żyznych. Uchodzi za wytrzymałą na mróz.
Rosa canina, typ Heinsohn’s Rekord. Została wyselekcjonowana prawdopodobnie w latach dwudziestych w szkółkach braci Heinsohn w Wedel. W okresie przedwojennym była w Niemczech masowo stosowana, zwłaszcza w rejonie Szlezwik-Holsztyn i to głównie pod róże pienne.
Jest to jeden z najsilniej rosnących typów róży dzikiej; tworzy pędy grube, nieco łukowato wygięte, obficie uzbrojone w duże kolce. Ukorzenienie ma dość skąpe i płytkie. Uchodzi za wytrzymały na mróz. Wykazuje pewną podatność na rdzę i mączniak. Zauważono, że źle współżyje z różami bukietowymi, zwłaszcza blisko spokrewnionymi z R. multiflora. Wykazuje dużą zmienność; najbardziej wartościowy jest materiał otrzymywany bezpośrednio od jego hodowców. W naszym kraju już jest; wymaga obserwacji.
