Rosa canina, typ Inermis- (Gamon). Wielu specjalistów zachodnioeuropejskich, zarówno naukowców jak i praktyków, uważa ten typ za bezwzględnie najlepszy spośród znanych typów róży dzikiej. U nas, jak do tej pory, jest on jeszcze mało znany i nie rozpowszechniony, chociaż od szeregu lat już jest w kraju.
Jest jednym z najstarszych. Został wyselekcjonowany w 1905 r. w południowej Francji przez Gamona, skąd go około 1912 r. sprowadził do Niemiec Tantau. Ten znany fachowiec obserwował R. canina Inermis przez szereg lat, zanim przekazał ją do szerokiej praktyki z jak najlepszą opinią.
Jest typem prawie bezkolczastym, silnie i zdrowo rosnącym, o długim okresie wegetacyjnym; wykazuje znaczną wytrzymałość na mrozy. W młodości wydaje pędy cienkie, wysmukłe, o zielonej korze i drobnych, ciemnozielonych, błyszczących liściach. Krzewy starsze natomiast wytwarzają pędy grube i proste, zupełnie odpowiednie do produkcji róż piennych. Przyjmuje okulizację wszystkich uprawianych gatunków, ras i odmian. Krzewy szlachetne są długowieczne, rosną silnie i zdrowo, mają dobrze rozgałęziony obfity system korzeniowy i doskonale nadają się do uprawy szklarniowej. Kwiaty okulizowanych na niej odmian mają typowy kształt i barwę. Z cech ujemnych wymienia się wrażliwość na suszę, która doprowadzić może nawet do zrzucenia liści. R. canina Inermis jest również w pewnym stopniu podatna na rdzę. Zarzucają jej jeszcze i to, że zawiązuje mało nasion i te mają zazwyczaj słabą siłę kiełkowania. Obserwacje sprowadzonego do kraju materiału matecznego wykazują dość znaczne zróżnicowanie cech, co zmusza do zastosowania odpowiednich rygorów w stosunku do egzemplarzy przeznaczonych na rośliny mateczne.
