Poniżej podajemy krótką charakterystykę najbardziej wartościowych podkładek.
Róża dzika — Rosa canina. Jest gatunkiem rodzimym o dużym zróżnicowaniu. Gatunek z natury wytrzymały na mróz, mało wymagający, długowieczny i silnie rosnący, choć pod tym względem występują znaczne różnice. Na ogół dobrze współżyje z powszechnie uprawianymi rasami i odmianami.
Powinno się stosować jej najlepsze, poznane już i sprawdzone typy. Nie należy wysadzać do matecznika krzewów, na których nie przyjęła się okulizacja. Jako podkładka uprawiana jest w Europie prawdopodobnie od lat trzydziestych ubiegłego wieku. Stanowi obecnie (głównie selekcyjne typy) podstawową podkładkę dla produkcji szkółkarskiej.
Rosa canina, typ Senff. Już w okresie międzywojennym był stosowany przez niektóre nasze szkółki, zyskując sobie jak najlepszą opinię. Został wyselekcjonowany w 1919 r. przez Senffa w Zerbst. Szerokie rozpowszechnienie zyskał dopiero po ostatniej wojnie. Odznacza się silnym, zdrowym wzrostem, dużymi, błyszczącymi liśćmi, małą kolczastością, dużą wytrzymałością na mrozy oraz silnym, obfitym systemem korzeniowym. Jest jedną z najlepszych podkładek pod róże krzewiaste, zwłaszcza mieszańce herbatnie, do uprawy w gruncie i pod szkłem. Nie jest jednak pozbawiona wad, do których należą: podatność na czarną plamistość i wydawanie znacznej ilości odrostów korzeniowych. Do jej zalet należy jeszcze dodać długie utrzymywanie miazgi, co — zwłaszcza w suche lata — jest dużym walorem.
Rosa canina, typ Polimer (Pollmeriana). Należy do najstarszych typów róży dzikiej i u nas jest od dawna stosowany. Został wyselekcjonowany przez Pollmera w 1905 r. w Grossenhein. U nas (zwłaszcza w Kutnowskiem) rozpowszechniła się jego forma czerwonopędowa pod nazwą R. canina Pava. Forma ta pochodzi z Czechosłowacji i była otrzymana w wyniku dalszej selekcji w obrębie tego typu (Krussmann). Ta właśnie Pava należy u nas do najlepszych podkładek, wykazując wiele wartościowych cech, jak silny wzrost, dobra zdrowotność, dobre przyjmowanie okulizacji powszechnie uprawianych ras i odmian oraz silny i obfity system korzeniowy. Wydaje wiele krótkich, grubych pędów, wyrastających mniej więcej na jednym poziomie z szyjki korzeniowej. Jej wady to: wczesne kończenie wegetacji, co zmusza do oczkowania w pierwszej kolejności, oraz wrażliwość na czarną plamistość i rdzę. Nie nadaje się zupełnie do klimatu morskiego, gdzie silnie ulega mączniakowi (Kordes, Tantau, Rathlef). W warunkach środkowej Polski daje doskonały materiał do uprawy w gruncie i pod szkłem. Jest też z powodzeniem stosowana pod róże pienne.
