Ogrody skalne.
Wystrzegajmy się jak ognia drożdżówek, kretowisk i innych osobliwych kompozycji, które mają udawać ogród skalny. Zbyt wiele takich kompozycji to jedynie sterta ziemi z porozrzucanymi tu i ówdzie kamieniami. Jakież w nich podobieństwo do zniewalających krajobrazów górskich? Ogrody skalne nie muszą wcale być projektowane na dużą skalę, ze strumieniami, stawami, piargami i wijącymi się między nimi ścieżkami. Przeciwnie, doskonale nadają się także do ograniczonych przestrzeni, a wyniesione ponad poziom terenu sprawią, że posadzone rośliny będą ładnie prezentowały się z bliska. Kluczem do sukcesu jest właściwy projekt. Postarajmy się, aby nasz skalniak wyglądał jak najbardziej naturalnie, wiernie oddając sposób, w jaki skały wyrastają z ziemi. Jeśli mamy taką możliwość, odwiedźmy górskie tereny, by podpatrzyć, jak wyglądają skalne ogrody „uprawiane” przez naturę, i odwzorować je – oczywiście w odpowiedniej skali – w naszym ogrodzie. Bogatym źródłem inspiracji będą oczywiście także najsłynniejsze ogrody świata, jak Królewskie Ogrody Botaniczne w Edynburgu, Dyffryn Gardens w Walii czy legendarne alpinarium Schynige Platte w pobliżu Interlaken w Szwajcarii, położone na wysokości 2000 m n.p.m., z którego rozciąga się wspaniały widok na Alpy Berneńskie i ponad 600 gatunków różnych roślin górskich!
Ogród skalny powinien znajdować się na otwartym i słonecznym stanowisku, z dala od zwisających gałęzi drzew. Łatwiej stworzyć go na pochyłościach terenu – układ głazów jest wówczas bardziej naturalny.
Jedną z wielu zalet ogrodu skalnego jest fakt, że przestrzenie pomiędzy kamieniami możemy wypełnić różnym typem podłoża, odpowiednim dla poszczególnych gatunków roślin górskich. Większość z nich preferuje niezbyt żyzne, piaskowe, dobrze przepuszczalne gleby. Gatunki, które porastają piargi, wymagać będą podłoża z dodatkiem drobnych kamieni i żwiru. Niektóre rośliny preferują podłoże zasadowe, inne kwaśne. Większość roślin będzie się dobrze rozwijać na gliniastej ziemi wymieszanej z piaskiem i torfem. W podłożach dla roślin porastających piargi na jedną część gleby gliniastej powinno przypadać od trzech do czterech części ostrego żwiru. Na podłożu zasadowym uprawę roślin nietolerujących wapnia ograniczamy do przestrzeni wokół szczytu skalniaka. Spływająca woda i tak z czasem zmieniłaby odczyn podłoża u podstawy na zasadowy. Wyłożenie przestrzeni między kamieniami folią (z otworami umożliwiającymi odpływ wody) pozwala skuteczniej utrzymać odmienny typ podłoża.
