Gatunki z ulistnionymi, nierzadko półzdrewniałymi łodygami
Są to najczęściej rośliny wieloletnie, dorastające nawet do 2 metrów wysokości. Rzadko ozdabiają mieszkania, głównie z powodu mało atrakcyjnych kwiatów (Streptocarpus caulescens). Czasami uprawia się w doniczkach skrętnik skalny (S. scucorum), roślinę 30-centymetrowej wysokości, o błękitnofioletowych kwiatach 2,5-3-centymetrowej średnicy, wyrastających pojedynczo z kątów liści na długich szypułkach.
Tę grupę skrętników rozmnażamy głównie z sadzonek pędowych, tnąc niezbyt młode pędy na 4-6-centymetrowe odcinki. Sadzonki ukorzeniają się bardzo dobrze o każdej porze roku, mniej więcej po 2 tygodniach od posadzenia.
Gatunki wytwarzające tylko jeden liść
Blaszka liścia przylega do ziemi, a z jej nasady wyrasta pęd kwiatostanowy. Skrętniki należące do tej grupy są niezwykle dekoracyjne, jednak ze względu na duże trudności z uprawą i rozmnażaniem rzadko widuje się je w mieszkaniach. Najbardziej znane gatunki to skrętnik Wenlanda (Streptocarpus venlandii) i skrętnik olbrzymi (S. grandis). Oba są krótkowieczne. W warunkach naturalnych ich liść może osiągać 1 m długości i 80 cm szerokości (u skrętnika Wenlanda liść jest purpurowo zabarwiony od spodu). Pędy kwiatostanowe (zwykle jest ich 4-6) dorastają do 80-90 cm wysokości; znajduje się na nich 30-60 niebiesko zabarwionych kwiatów. Wierzchołek i brzegi liścia zaczynają zamierać jeszcze w czasie kwitnienia. Gatunki te można rozmnażać tylko z nasion. Zakwitają najczęściej w następnym roku po wysiewie, a potem giną.
